Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Κενό






















"Κλείσε, σε παίρνω εγώ!" κι ύστερα έλλειψη.
"Τα λέμε!" κι ύστερα σιωπή.
"Να πάμε για καφέ!" κι ύστερα απουσία.
"Σε θέλω!" κι ύστερα εγωισμός.
"Θέλω να σε φιλήσω!", μια στιγμή επαφής.
"Σ' αγαπώ!" κι ύστερα μοναξιά.
"Κι εγώ!" κι ύστερα ερημιά.
"Έφυγε..." κι ύστερα τίποτα...
"Μ' έκανες να σ' αγαπήσω...", δάκρυα...
Μένεις μόνη. Απόγνωση.
Και μετά παράνοια. Σκοτάδι. Σκέψεις.
Κι ύστερα, νομίζεις, λύτρωση.
Κάποια μέρα έρχεται και σου θυμίζει τα παλιά, μια μικρή στιγμή, ένα μικρό "Σ' αγαπώ!",
μια απάντηση.
Κι ύστερα μόνο κενό.
Να με θυμάσαι...


Δημιουργός: M.I.P.S

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου