Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Αναμνηστικό



Στα τέσσερα μου χρόνια 

ξενυχτούσα κάτω απ’ τον πλάτανο
και το φύσημα του αγέρα 
στόλιζε τα μαλλιά μου.



Τώρα που οι πλάτανοι έχουν γύρει 
αναζητώ αιτίες της άπνοιας μου

Μα είναι τόσο απλό…
Σκυμμένα δέντρα. 
Πώς να ανασάνεις, 
όταν τα φύλλα τους 
κρύβουν τον ήλιο; 

-mips-

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου