Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Δίστιχα για την Ποίηση


Παιδιά με παπούτσια, ψυχές σε καλούπια
Κι εσύ ξυπόλητη, με στίχους παλεύεις τη σιωπή…

Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα
από την ανατριχίλα στο μυαλό, όταν οι ποιητές χαϊδεύουν λέξεις.

Πες δέκα λέξεις να φτιάξω ποίηση.
Πες μου δυο λέξεις να φτιάξω σύμπαν!

Ρεμβάζει ο στίχος στα άγραφα χείλη.
Όταν γράφει η ζωή είναι αργά πια για στίχους...

Θαλασσώνω την ψυχή μου,
για να μη λιμνάσει το πνεύμα

Δικαίωμα των ποιητών η αγρυπνία.
Υποχρέωση, η αμαρτωλή εξομολόγηση!

Γράφω Εν Ψυχρώ
Τα Ανεξέλεγκτα

Τι κι αν είναι Άγιοι;
Γιορτάζουν ποτέ οι ποιητές;

Πόσοι ποιητές προσπάθησαν να περιγράψουν αυτό το φούσκωμα στα σωθικά, όταν θες να ουρλιάξεις συναισθήματα και κανείς δεν είναι, για να σ’ ακούσει;

-mips-

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου