Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

ΝΥΧΤΑ


Είναι η νύχτα τόσο μεγάλη κι αβέβαιη...

Και η αύρα, αυτή η αύρα η ξαφνική που σε τυλίγει - σαν το ξάφνιασμα παιδιού που επιστρέφει σπίτι και συνειδητοποιεί πως τα δέντρα τώρα είναι πιο μικρά - τόσο περίεργα οικεία... Παλιά γνώριμη η νύχτα... Σαν η μέρα να μην υπήρξε ποτέ...

-mips-

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου