Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Ο διάλογος μαζί Tης



Της λέω: «Είσαι λύτρωση!»
Κι αυτή με ύφος blasé
μου αποκρίνεται:
«Καταδίκη σου είμαι!
Το άπιαστο σου όνειρο!»

Ουρλιάζω:
«Παράτα με!»
«Αγάπα με!»
«Διώξε με!»
«Κράτα με!»

Αναρωτιέμαι…
«Γιατί ποτέ δεν έρχεσαι;
Σε χρειάζομαι!»

«Εσύ και τόσοι άλλοι…»
Μου απαντάει .
Θηλυκό η Ποίηση.
Ξεμυαλίστρα...
-mips-

1 σχόλιο:

  1. Ξεμυαλίστρα, δεν λέει τίποτα!!όμως έχεις βρει τον τρόπο της!!!!Χρόνια Πολλά και δημιουργική συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή